Kada je nastala fotografija, pre više od veka i po, njeni autori su najpre podražavali slikarstvo koristeći iste motive i žanrove kao što su pejzaž, mrtva priroda, portret. No nedostajala im je boja da slikarstvo dostignu. Zatim se sedamdesetih godina prošlog veka situacija obrnula pa je kroz stil fotorealizma slikarstvo oponašalo fotografiju, jer ona je postala medij superiorniji, sugestivniji i istinitiji od slikarstva.
Danas verovatno postoji nostalgija fotografa prema slikarstvu, pa se mnogi putem digitalne fotografije i kompjuterske obrade, zahvaljujući specijalnim mogućnostima i efektima, obraćaju slikarskoj tradiciji, kao što to beše na samom početku istorije svetlopisa.
Novosadski autor, fotograf, kompjuterski majstor, a na početku karijere i slikar, Pavle Jovanović (1948), čini se da je potpuno izmirio ova dva vida vizuelnog izraza. Naime, on već dugi niz godina svoje nadrealističke foto-montaže štampa na slikarskom platnu, i tretira ih kao slikarski čin. Fotografiše različite elemente kao što su predmeti, fragmenti pejzaža, teksture različitih materijala, koje zatim digitalnom tehnikom besprekorno komponuje jedne u druge dobijajući najubedljiviju moguću fantastiku. Ovoj ubedljivosti doprinosi fotografska preciznost koju ni jedna slikarska ruka ne može dostići, a sa druge strane izneverava fotografski princip beleženja u jednom trenutku, prolongirajući svoj postupak prema potrebi i broju ukomponovanih elemenata.
Jovanović je godinama ove mogućnosti razvio i unapredio do savršenstva pa gledalac ne može da odoli utisku da je ova fantastika, sada izložena u novosadskoj Galeriji "Bel art" potpuno realna i moguća. Jovanović se poigrava gledaočevom logikom i očekivanjima, unoseći među svoje devojke i konje presvučene korom drveta, puževe, ptice i lišće u beskrajnim pustinjskim ili zelenim pejzažima enigmu koju upotpunjuju zagonetni posmatrači smešteni u same slike.